พระฟาเหียน (ตอนเมืองราชคฤห์)

 ท่านพระฟาเหียนเป็นพระสงฆ์ชาวจีนรูปแรกที่ได้เดินทางมาอินเดีย

เพื่อสืบสานหาตำนานทางพระพุทธศาสนา เป็นการจาริกเพื่อค้นหาความจริง

ที่ยังสงสัยในใจของท่าน เพราะท่านเองก็เป็นสาวกของพระพุทธเจ้า

ซึ่งเกิดมาห่างจากพระพุทธเจ้าปรินิพพานเพียง ๙๖๐ กว่าปี

ท่านออกเดินทางจากจีนเข้าสู่แดนมหาภารตะ บันทึกการเดินทางของท่าน

จึงเป็นเสมือนแผนที่ให้พระถังซำจั๋ง ได้เจริญรอยตาม

กลายเป็นตำนานจดหมายเหตุที่มหัศจรรย์

พระฟาเหียนท่านเดินทางมาถึงเมืองราชคฤห์

ได้พรรณาถึงสิ่งที่ท่านมาเห็นด้วยตาท่านเองว่า....

        .....ออกจาหมู่บ้านนาละ(นาลันทา) เดินเลียบไปตามยาวของพืดเขา

ทางตะวันออกเฉียงใต้ ภายหลังเมื่อได้เดินสูงขึ้นไปเป็นระยะทางราว ๓๐๐ เส้น

แล้ว ก็ถึงยอดเขาคิชฌกูฏ ระยะทางอีก ๖๐ เส้นก่อนที่จะถึงยอดเขา

ณ ที่นั้นเป็นถ้ำลึกเข้าไปในศิลาแห่งหนึ่ง หันหน้าลงทางทิศใต้

ในนี้เป็นที่พระพุทธองค์ทรงนั่งประทับเจริญภาวนา ต่อไปอีก ๓๐ ก้าว

ทางตะวันตกเฉียงเหนือ ณ ที่นั้นเป็นถ้ำอีกแห่งหนึ่ง

ซึ่งพระอานนท์นั่งเจริญศีลภาวนา ขณะนั้นเทวมารปิศุน

(เป็นนามที่ตั้งให้มารตนหนึ่ง เป็นผู้มีบาปและหนาแน่นไปด้วยกิเลส)

จำแลงตนเป็นแร้งใหญ่ ไปจับอยู่ที่หน้าถ้ำ

เป็นเหตุให้พระอานนท์ตกใจกลัว โดยบุญฤทธิ์

และอำนาจอันเหนือความเป็นธรรมดาของพระพุทธองค์

กระทำให้หินบังเกิดเป็นช่อง พระพุทธองค์ได้ยื่นพระหัตถ์ไปตามช่อง

แล้วลูบที่บ่าของพระอานนท์ ในทันใดนั้นความกลัวของพระอานนท์ก็หายไป 

รอยเท้าของนกแร้งและช่องที่พระองค์ยื่นพระหัตถ์ไปยังคงปรากฏอยู่

และจากสาเหตุเรื่องนี้ ภูเขาลูกนี้จึงได้นามว่า “ภูเขาถ้ำนกแร้ง หรือ คิชฌกูฏ”

ในบริเวณด้านหน้าของถ้ำมีสถานที่ซึ่งพระพุทธเจ้าทั้ง ๔

พระองค์นั่งประทับ และมีถ้ำสำหรับพระอรหันต์ทุกๆ

องค์นั่งเจริญภาวนาดุจเดียวกัน ทั้งหมดมีจำนวนอีกหลายร้อย 

ณ สถานที่ตอนด้านหน้าคูหา เป็นทางที่พระพุทธองค์

ทรงพระดำเนินจงกรม จากตะวันออกไปสู่ตะวันตก

และจากระหว่างหน้าผาทางเหนือของภูเขาลูกนี้ 

เทวทัตต์ได้ทิ้งก้อนหินลงมาต้องนิ้วพระพุทธบาทชอกช้ำ

หินก้อนนั้นยังมีอยู่ ณ ที่นี้

ศาลาที่พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมเทศนา

ถูกทำลายลงหมดแล้ว ยังเหลือเฉพาะฐานกำแพงอิฐตอนล่าง

ภูเขาลูกนี้มียอดอันเขียวชอุ่มงดงาม และในที่สูงตอนบนใหญ่โตกว้างขวาง

เป็นยอดที่สูงที่สุดกว่าภูเขาทั้ง ๕ ลูก ฟาเหียนได้ซื้อเครื่องหอม 

ดอกไม้ น้ำมัน และโคม จากในเมืองราชคฤห์ใหม่

โดยจ้างภิกษุสองรูป ซึ่งพักอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนให้เป็นผู้นำเอาขึ้นมาให้

เมื่อตนเองได้รับสิ่งเหล่านี้แล้ว ก็กระทำการสักการะบูชาด้วยดอกไม้

และเผาเครื่องหอมตามประทีปโคมไฟ

ให้บังเกิดแสงสว่างในเพลาเมื่อเริ่มค่ำคืนมาครอบงำ

ขณะเดียวกันนั้น ฟาเหียนบังเกิดความรู้สึก

เปล่าเปลี่ยวเศร้าใจเหลือที่จะทนทาน

แต่ได้อุตส่าห์สะกดกลั้นน้ำตาของตนไว้และกล่าวว่า...

“ณ ที่นี้พระพุทธองค์ได้มอบพระสูตรศูรางคมให้ไว้

ข้าพระพุทธเจ้าฟาเหียนเกิดไม่ทันที่จะได้พบกับพระองค์

และในขณะนี้ ข้าพระพุทธเจ้าได้เห็นอยู่แต่รอยพระพุทธบาท

ซึ่งพระองค์ได้ทิ้งไปเสียแล้ว และที่นี่เป็นสถานที่พระพุทธองค์

ทรงพำนักอาศัยอยู่ แต่ก็ไม่ได้เห็นพระองค์อีกแล้ว”

ณ สถานที่นี้หน้าถ้ำหินนี้ พระฟาเหียนได้สวดพระสูตร

ในเวลาที่เหลืออยู่ตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าจึงกลับลงไปเมืองราชคฤห์ใหม่.....