หายใจเข้า หายใจออก บอกไม่ถูก หรือจมูก ไร้ประสาท ขาดกลิ่นไหน
ชีวิตคน ยลความตาย มลายไป เพลาใด ไม่รู้ อยู่โลกา
มัวยื้อแย่ง แบ่งสินทรัพย์ อันยุ่งยาก มันลำบาก ทะเลาะกัน ทุกวัสสา
บ้างทะเลาะ เบาะแว้ง แกล้งน้ำตา บ้างเข่นฆ่า เพื่อแย่งชิง สิ่งนี้เอง
บางกลุ่มคน แย่งอำนาจ เป็นมาดใหญ่ แย่งกันไป แย่งกันมา คราข่มเหง
แย่งกันกิน แย่งกันใช้ ไม่ยำเกรง นั่งฟังเพลง อยู่ในคลับ รับสปาร์
นี่ใช่หรือ คือคุณค่า แห่งชีวิต วิปริต จิตสับสน มืดมนหนา
ไยไม่คิด ถึงเรื่องแท้ แลกายา ว่าภายหน้า จะมลาย สลายไป
เหลือสิ่งใด ให้รุ่นหลัง ยังคิดถึง ความตราตรึง ซึ่งสิ่งดี มีแค่ไหน
ร่างกายนี้ จะถูกเผา เป็นเถ้าไฟ แล้วสิ่งใด คือตัวตน ที่แท้จริง
ตัวเรานี้ ไม่ใช่เรา เขลาว่าใช่ บัณฑิตไซร้ บอกว่าไม่ ใช่อหิงฯ
ธรรมชาติ สร้างเรามา หาของจริง อย่าประวิง ให้ยุ่งยาก หลากคิดกัน
ทำอย่างไร ให้เข้าใจ ธรรมชาติ มัวประมาท ไปไย ในสิ่งสรร
ควรเข้าใจ ความจริงแท้ แน่อนันต์ จะได้ไป สรวงสวรรค์ วิมานทอง
คนหนอคน ช่างแกมโกง ความจริงแท้ ทุกสิ่งแล สร้างขึ้นมา ว่าสนอง
เดี๋ยวอีกหน่อย พลอยพากัน น้ำตานอง ไม่ตรึกตรอง มองให้ถูก ปลูกความดี
ทุกสิ่งอย่าง ที่มนุษย์ สรรหาไว้ มีคนใด นำไปใช้ ได้เป็นศรี
ไปตัวเปล่า เหมือนยามมา หาโลกีย์ อยู่โลกนี้ อีกไม่นาน คงสิ้นลม
อุปมา เหมือนเศรษฐี ที่สร้างบ้าน อีกคนงาน ตั้งมากมาย นายสนม
ศฤงคาร มีพันเกวียน เปลี่ยนคู่ชม ไม่นานนม ก็ต้องแพ้ แก่ความตาย
สิ่งที่เหลือ เป็นของคน ที่ยังอยู่ ได้ชั่วครู่ ก็คงเหมือน เคลื่อนสลาย
ชมชั่วครู่ ก็ต้องทิ้ง สิ่งมากมาย ในสุดท้าย ก็ถูกพราก จากของตน
สิ่งใดเล่า คือเราแท้ แน่นำใช้ ขอบอกให้ ความดีไง ไม่สับสน
คุณความดี มีเท่านั้น ทุกวันชม เป็นสายลม แห่งความเย็น ให้เห็นดี
ธรรมชาติ คือว่างเปล่า ให้เราคิด รีบพิชิต ชิดความงาม ตามวิถี
สิ่งใดใช่ ควรสร้างไว้ บรรดามี จะโสภี มีชั่วนาน อวสานเอยฯ
(พระมหาประภาส ปริชาโน ประพันธ์)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น